Challenge dag 8. Hierbij wat indrukken uit de niche van mijn bestaan; de art en prerformance hoek, waar ik eigenlijk het meest van hou. Stills van de set van het filmpje ‘We hate music‘ van Moniek en Hannus Taken, waarin ik een soort transitie van muzieknepliefhebber naar muziekhater doormaakte, waarvoor ik in de gevangenis belandde. Onze kostuums waren muziekinstrumenten, ik was dan weer een gitaar dan weer een cello.
Het is maar 1 x bij de VPRO uitgezonden, jammer als je bedenkt dat in het maken van de kostuums en decor maanden werk zat. Het filmpje ben ik kwijt, schandalig. In diezelfde tijd (jaren 80-90) zat ik ook regelmatig in de performance hoek. Ik maakte dan zelf gedichten en breide daar de meest merkwaardige (interactieve) voorstellingen omheen. Hier samen met Eefje Werner op het WG terrein bij het kunstenaarscollectief Atahnohr. Als ik zo die kaarsenkroon (!) zie ben ik wel blij dat ik de boel niet in de hens heb gezet!
Ik heb veel geperformd, maar ben veel foto’s kwijt. Maar nogmaals: door deze challenge kom ik van alles tegen: veel nostalgie en nagenieten enerzijds, spijt en rode konen van schaamte overmeestert me soms ook. Dan nog mijn foto’s van mijn samenwerking met meesterverteller Ton van der Velden in onze Christmas Carol voorstellingen, jarenlang supergezellig opgetreden. Dan vond ik foto’s die ik niet meer kan plaatsen. Echt wel een pijnlijke sensatie is dat! Ik moest heel hard nadenken bij de foto waar ik op sta met Frederique SLuyterman van Loo.
Uiteindelijk kwam ik uit op een musical in de Beatrixhallen, georganiseerd door de Rabobank. Ik weet dat ik het niks voor mij vond, zo’n massa musical, maar ondertussen vond ik het wel sensationeel dat er iedere avond 5000 mensen in de zaal zaten. Beetje stoer doen dus van mij. De naam van de musical weet ik niet meer! De laatste foto is uit de Zangeres van Echnaton, een antroposofisch stuk, waarin ik een dode speelde.
Doden kunnen bij antroposofen ook weer levend worden (9 levens), anders was het wel een heel statische rol geweest. Daaraan kleeft nog een mooi verhaal, want die antroposofen zijn -zonder dat ze het zelf weten- op zijn tijd heel grappig. Wordt vervolgd dus!
