Ja weer een challenge. Dag 4. Wie mee wil doen doet mee! Deze foto’s zijn uit de voorstelling ‘Scenes uit de 20-ste eeuwse Toneelmuziek (Duitse en Nederlandse).’ Regie Johnny Kuiper en Erik Vos, bij toneelgroep De Appel.

Zowel het repeteren als uitvoeren was voor mij een toptijd: ik zong vrij ingewikkelde muziek van Eisler en Weill (Brecht), daarnaast muziek van Diepenbrock, Loek Dikker, Willem Breuker, Hindemith e.d. Ik werkte o.a. heel fijn samen met Eric Schneider, waar ik alleen maar leuke herinneringen aan heb. Aardige man, niet in paniek te krijgen (het was voor hem zijn eerste zangervaring). Ik hield in die tijd heel erg van Eisler en nog iets meer van Weill.

Onlangs luisterde ik weer es naar oude opnames van Lotte Lenya en Gisela May en was weer onder de indruk. Wat een eigenzinnige muziek en wat een waanzinnige keus om dit onderwerp bij de kop te pakken! Dat hebben we wel te danken aan de lef van Johnny Kuiper die trouwens net overleden is. En het was een schot in de roos! Niet alleen in Den Haag, maar ook in het Shaffy (!) was het iedere avond meer dan uitverkocht. Als ik om zes uur aan kwam fietsen, zag ik al een dikke rij mensen staan om nog op de wachtlijst te komen. Wow, dat heb ik sindsdien niet meer meegemaakt. Ik weet niet meer precies hoe ik me in die tijd voelde: ik vond het heerlijk en eng tegelijk.

Waarschijnlijk heb ik het nodige divagedrag vertoont, maar dat was eigenlijk een verhulling voor het feit dat ik van al die aandacht best wel zenuwachtig werd! We kregen n.l. heel goede recensies en die drukten nogal zwaar op me, weet ik nog wel. Ik was een van de solisten en ik moest het toch maar iedere avond waar zien te maken! Een soort van verantwoordelijkheidsgevoel, waar een zekere stoerheid (lees arrogantie) waarschijnlijk het gevolg van was. Kortom ik wist niet hoe je met succes om moest gaan, ik deed er alles voor om het te krijgen en tegelijkertijd was ik er bang voor! Bang voor succes, een thema dat vaker in mijn leven heeft gespeeld. Ik genoot wel ondubbelzinnig van het fantastische orkest dat ons begeleidde: wel 20 man/vrouw sterk, live!, en dat toendertijd mijn vriend, Tom Lowenthal, daar dirigent van was! Dus als ik het zo naar boven haal, -en daar is die Challenge wel goed voor- heb ik deelgenomen aan een heel bijzondere, uitzonderlijke muziektheaterproductie en het gevoel dat ik daar maar ten dele van kon genieten omdat het overweldigend was. Ik vind dat die Challenge best wel confronterend is!