Onlangs heb ik op de FAAR in België een heel mooie tijd gehad. Het is het prachtigste boekenfestival dat ik ooit heb meegemaakt. Overal in het stadje Oostende zijn ‘sofagesprekken’ en word je ondergedompeld in een goed gesprek van hoog kaliber. Onderwerpen waren verlies, rouw, liefde, traumaverwerking, waar de schrijver zelf door een professionele interviewer scherp voor aan de tand wordt gevoeld. De schrijvers laten daardoor heel veel van zichzelf zien!
Onderweg naar zo’n gesprek voelde het alsof ik lid was van een geheim genootschap, deel uitmaakte van de ‘mensheid aan de goede kant’. Haha! Precies dat gevoel dat ik vroeger had toen ik lid was van een extreme politieke partij. Als alle mensen waren zoals jij dan zou de wereld er heel anders uitzien! Een arrogant maar goed gevoel. Ik kan mezelf voor de gek houden maar door het bloemrijke Vlaamse had ik de indruk dat er meer compassie bij kwam kijken. Ook betrapte ik mezelf erop dat ik niet genoeg kon krijgen van oorlogsverslaggeving. Misschien omdat dan alles bij elkaar komt?
Dus natuurlijk ben ik achter Rudie Vrancks aangegaan: een van de coryfeeën van de ‘conflict journalistiek’ zoals hij het zelf noemt. Ik hing aan zijn lippen en misschien, omdat ik bij alle drie de lezingen op de eerste rij zat, heeft hij een dikke fan zo niet een opwellende verliefdheid bij mij bespeurt. Toen ik in de rij stond voor aankoop van “Mijn kleine oorlog” en alle moed verzamelde voor een praatje werd hij net toen ik aan de beurt was opgebeld door zijn vriendin. Hij moest als de wie de weerga naar Blankenberge en heeft zelfs zijn handtekening niet gezet.
Mijn sofagesprek over mijn boek was in een verre buitenwijk in buurthuis ‘het Viooltje’, in een overduidelijke achterstandsbuurt. Toen ik de mensen zag binnenkomen overviel me een zwaarmoedig gevoel, ik zag armoede, ik had er een hard hoofd in of ik met mijn toch wat galmourachtige uitstraling aansluiting zou krijgen. Maar het pakte heel anders uit. Het was van meet af aan gezellig. De zaal liep vol en was uitverkocht. Dat kwam denk ik door de interviewer, die een bekende tv-presentator is (Dominique van Malden) en ik was heel goed aangekondigd in de Uitkrant van Oostende. Dominique stelde priemende vragen (seks op leeftijd doet het altijd goed), maar ook eenzaamheid kwam aan de orde. Iemand bekende dat zij eenzaam was en vroeg zich af of een behoefte hebben aan een relatie ook ondervangen kan worden door een netwerk van ondersteuning en loyaliteit? Er waren ook mannen (!) en soms gaven de vrouwelijke buurtbewoners de mannen datingtips. We hebben gelachen en gehuild en ik heb er veel van geleerd. Ik voelde me die middag weer een beetje een cabaretier die ook heel ernstig kan zijn. Ik vind die combinatie voortreffelijk. Na de presentatie vlogen de boeken als broodjes over de toonbank. De mensen kochten van hun armoedje soms wel twee boeken tegelijk. In Nederland heb ik dat nog nooit meegemaakt. Ik vond het ontroerend en ik vind België ontwapenend en een echte taalstaat. Ik ga volgend jaar sowieso weer!