Ik heb net mijn leuke appartementje in Spanje verkocht! ‘Wat?’ roept iedereen, ‘zo’n prachtig plekkie aan de Costa del Sol, 300 meter van de zee, een mooi onderduikadres als je wilt schrijven of uitrusten.’
Ja klopt, vanaf 2016 heb ik er heerlijke tijden gekend, gezwommen, geschreven (mijn boek is bijna af!) en gelummeld, maar nu voel ik dat ik moet wegwezen.
Een van de belangrijkste redenen daarvoor is (naast het feit dat ik de mensen die er sinds Corona in wonen er moeilijk kan uitzetten) dat ik de grote aantallen zwarte mensen, die hun waar aan de man proberen te brengen niet meer kan aanzien. Ze worden meestal geen blik waardig gekeurd, verkopen bijna niets en hebben geen toekomst! Dat beeld ging zich in mij nestelen, ook als ik in Nederland was. Als ik aan mijn huisje dacht, dacht ik ook meteen, ‘Oh nee, dan zie ik al die jonge jongens weer die als lastdieren voorbij zeulen en ik kan er niks aan doen.’ Mijn appartementje staat vol met olifantjes, zonnebrillen, kamelen, kleden en giraffen, ik kan zelf een winkeltje beginnen, maar echt helpen doet dat niet.
Ik maak vaak een praatje met ze als ze in grote groepen bij elkaar staan, met precies dezelfde gympjes en tassen als hun buurman keurig op kleden voor zich uitgestald. Ze werken natuurlijk voor een baas, heel schimmig allemaal. Als ik aan een tafeltje zit en ze komen bij me langs nodig ik ze soms uit voor een drankje, totaal ongebruikelijk, en een enkele keer gaan ze erop in. Meestal heb ik dan een zeer ontroerend gesprek met ze.
Pas nog sprak ik met een Senegalese afgestudeerde IT-er, die wegens werkeloosheid visser was geworden, maar geen vis meer ving omdat Nederlandse (!) schippersvloten (met toestemming van hun regering) alle vis voor hun kust daar wegschrapen. Het gesprek eindigt meestal met de vraag of ik een mogelijkheid zie om iets voor hen te doen (mee te gaan naar Nederland).
Ik ben na zo’n ontmoeting meestal een tijdje uit mijn doen. Het komt natuurlijk door mijn redderssyndroom en dat ik de confrontatie met mijn eigen onvermogen niet aankan. Ik word er inderdaad heel moedeloos van en heb besloten dat ik het niet meer wil aanzien. Ik heb mijn appartementje dus opgedoekt. Een struisvogel met wellicht pathetische neigingen, het is niet anders.
Het heeft ook te maken met mijn ex-man, die in 2002 eenzelfde boottocht heeft ondernomen, vanuit een ander West-Afrikaans land. Hieronder een artikel dat hij me pas toestuurde, een interview die hij gaf voor de VK in 2008. Wat ben ik trots op hem.
Onderstaande link is een interview over immigratie vanuit Libië naar het veelbelovende Europa. Met enige regelmaat bericht ik hierover omdat mijn goede vriend Erik Koningsberger op een dergelijk reddingsboot vaart. Ik vind het een goed interview over hoe het allemaal in elkaar steekt.
Op dit moment is er bij Movies that Matter de documentaire van Eefje Blankevoort over jongeren die door Europa trekken en bij grensovergangen gewelddadig worden teruggedrongen middels push backs. De film heet Grens bereikt. Wat een mooie titel.