In Musée Quai Branly, het Tropenmuseum van Parijs, heb ik de tentoonstelling Black Indians gezien. Ik was er zo van onder de indruk dat ik er nog een keer naar toe ben gegaan, nu met de dochters van mijn ex Alpha, Sarah en Binta (14 en 12 jaar) bij wie ik logeerde. Ze zijn niet gauw te porren voor een museum, maar sinds het bezoek aan Black Indians is dat denk ik een beetje veranderd. Sarah heeft 2 uur lang onafgebroken de filmpjes en standjes bekeken, Binta was veel te vinden in de Spiritual Hall en had bijna een carnaval kostuum uit de vitrine getrokken. Het deed haar denken aan Halloween.
De tentoonstelling gaat over de vermenging van de Afrikaanse cultuur met de oorspronkelijke Indiaanse in Louisiana. Frankrijk bezat tot 1804 het grootste gedeelte van Midden Amerika en een gedeelte van Canada. Napoleon had geld nodig voor zijn oorlogen in Europa en had ook eigenlijk geen tijd voor besturen en besloot het waanzinnig grote territorium aan Amerika te verkopen (voor 15 miljoen dollar, een echt koopje). De vraag dringt zich onmiddellijk aan je op wat er was gebeurd als deze koop niet had plaatsgevonden. De machtsverhoudingen hadden er denk ik in de wereld heel anders uitgezien! Een feit is dat Jefferson van meet af aan niet gedaan heeft wat hij beloofd had: hij pikte meteen andere stukken van de Britten en de Spanjaarden in, waarmee de VS gegrondvest waren en daarmee haar arrogantie! Met de aankoop van dit stuk grond kreeg Amerika er niet alleen veel land maar ook 60.000 bewoners bij: Indianen en de vele door Frankrijk vanuit Afrika tot slaaf gemaakten.
Daar is een hele bijzondere mengcultuur uit ontstaan, dat zich o.a. uit in het wereldberoemde Carnaval van New Orleans Mardi Gras, (onze as-woensdag) één van de uitbundigste straatfeesten ter wereld. Mensen transformeren in geesten, de dood wordt gezien als metgezel die je via je voorouders maar beter te vriend kan houden. Dat levert een fascinerende mengelmoes aan religieuze rituelen op, die zorgeloos over elkaar heen buitelen: Voodoo (Yuruba religie uit Nigeria), kruizen en Mariabeelden, prachtige maskers, kostuums waar je gek van wordt, veren, fanfare-orkesten (jazz), veel drums en bezwerende dansen. Bedwelmend, ik wil er ook zeker een keer naar toe!
Baby Doll is een fenomeen dat ik nu ook beter begrijp: het zijn ingehuurde vrouwen of mannen die voor de begrafenisstoet uitdansen en de kist aankondigen. Ik herinner me dat ik een Baby Doll bij de begrafenis van George Floyd heb zien dansen, behoorlijk sexy, de dood is iemand die je te vriend houdt omdat je ziel steeds terugkeert.
De vorige keer dat ik met de kinderen in museum Quai de Branly was vroeg de (zwarte) suppoost waar zij vandaan kwamen. ‘Uit Parijs’ zeiden ze. ‘Nee maar,’ hield de man aan, ‘uit welk land komen je ouders dan?’ ‘Uit Parijs,’ zeiden de kinderen weer. Nu ging dat een beetje anders. Ik vroeg hun wat ze ervan vonden. ‘Niks,’ zei Sarah. ‘Niks?’ vroeg ik? ‘Dit gaat over het land van papa en na een korte stilte zei ze: ‘Maar jij kan er niks aan doen.’ ‘Nou,’ zei Binta, jawel, toch wel, Willy kan een crêpe voor ons kopen. Dat hebben we dan gedaan. Goeie deal.
