Challenge dag 5, waar achter iedere foto een heel verhaal schuilgaat. iedereen mag meedoen:
eindelijk een aanleiding om in de archieven te duiken, leuke bijvangst van C19! Vandaag weer Kip, waar ik nog weer wat foto’s van vond. Deze foto’s stammen uit 1986.

Ik heb bij deze muziektheatergroep vele zomerproducties gespeeld en ik deed dan tussendoor ook nog allerlei andere zaken, schnabbelen heette dat. Soms reed ik s’morgens op de fiets naar een klus in een soort van net mantelpakje om ergens te gaan “dagvoorzitten’, met in mijn fietstassen een pruik en/of een berenpak voor een klus in een crèche, om vervolgens diezelfde avond nog met Kip een opera eruit te gooien.

Daarna ging ik natuurlijk naar het cafe. Ik weet wel dat ik de volgende dag dan nog weer terug moest naar dat cafe om de dingen op te halen die ik had laten liggen (meestal een plastic tas met hoge hakken). Er gaat iets heel onbezorgds van die tijd uit. Wat ik me goed herinner is dat we in de Kip- tijd ongelooflijk veel subsidie kregen, we hadden mooie voorstellingen met prachtige decors (we huurden daar dan een ingenieur uit Delft voor in om het zaakje te laten ‘kantelen’), de recensenten kwamen, de media werkten mee en we werden gewaardeerd.
We werkten er ook hard voor (met Kip 100-den voorstellingen per zomer) maar we kregen er dus gewoon geld voor. Daarna brak de pleuris uit, en zeker na Van der Ploeg (jaren 90) werden de kleinere gezelschappen stelselmatig uitgeroeid dmv het kijkcijfercriterium. Maar nog niet zo erg zoals het nu is. Op de ene foto zie je een soort gedrocht staan, dat ben ik, in een soort van schuimrubber pak. Wat was dat lelijk gemaakt zie ik nu. Het was ook heel erg warm: niet in te spelen. In 1987 is dit mooie gezelschap Kip ter ziele gegaan: ontploft.

Eigenlijk is Kip nooit echt overleden: het soort foolish fun blijf je met je meedragen, is vormend en onze optredens bijvoorbeeld op Boulevard of Broken Dreams zijn voor mij symbool geworden voor wat speels en improviserend theatermaken is.